หวัดดีครับเซ่
วันนี้พี่จะเล่าอะไรให้ฟัง
พี่เรียนเอกแบบจับพลัดจัลผลู คือตอนนั้นเมืองไทยโดนโรคต้มยำกุ้ง พี่ก็เพิ่งเรียนจบโท จะกลับบ้านก็ไม่มีงานทำ(สายอสังหา วิศวกร สถาปนิก ทุกคนตกงานหมด) พอดีมหาลัยให้ทุนเรียนต่อ ก็เรียนไปงั้น เผลอปุ๊บเดียวอีกห้าหกเดือนจะจบแล้ว ที่บอกจะจบเพราะส่งงานหมดแล้ว ไม่มีอะไรจะเรียนแล้ว รู้สึกว่าตัวเองน่ะเป็นด๊อกเตอร์แล้ว รู้ทุกอย่างแล้ว
เบื่อนั่งๆนอนๆ รอนัดโพรเฟสเซอร์ 5 คนจากยูต่างๆล่วงหน้านานมาก เพื่อรอสอบป้องกันวิทยานิพนธ์ครั้งสุดท้าย (เป็นรายการชี้เป็นชี้ตาย)
พี่เบื่อนานเข้าก็มีเวลามานั่งนึกว่าตัวเองอยากทำอะไร ชีวิตตัวเองในอังกฤษมี “สาระ” อะไรอีก นอกจากทำงานกับเรียน
พี่เลยเอาเวลาไปเรียนทำอาหารกับไวน์ที่ Le Cordon Bleu ครับ ขอบอกว่ามันส์มากก เรียนจบแล้วอยากเปิดร้านอาหารเลย (ทุกวันนี้ก็ยังยั่วตัวเองอยู่)
มีนักข่าวและน้องๆหลายคนมาถามว่าอะไรเป็น “สูตรสำเร็จ” หรือแรงบรรดาลใจในการทำงานของพี่ พี่ก็บอกว่า “ทำกับข้าว” เค้าก็ถามต่อแบบงงงงว่า “เหรอ แล้วทำกับข้าวนี่มันให้อะไรกับพี่ล่ะ แล้วไอ้ Le Cordon Bleu มันสอนอะไร เห็นดาราไฮโซเรียนกันเยอะ” พี่ตอบว่าเค้าไม่เคยสอน“สูตรสำเร็จ”อะไรนอกจากความสำคัญของการใช้ “มีด ไฟ อุณหภูมิ และรู้จักส่วนประกอบของอาหาร” ที่เหลือ คือ “จินตนาการ”
เซ่ครับ อาหารจะอร่อยหรือไม่ส่วนหนึ่งเริ่มต้นอยู่ถูก “เกลาหรือหั่น”อย่างไร จะใช้ไฟ “แรงหรือเบา”แค่ไหนในการปรุง และจะ”รอเสริฟ”เมื่อเวลาไหน อุณหภูมิเท่าไหร และที่สนุกคือส่วนประกอบแต่ละตัว ต้องการมีด ไฟ อุณหภูมิ “ไม่เหมือนกัน”
...
เซ่น่าจะเป็นคนคิดเยอะ เก่ง (แอบขี้เหงาและอ่อนโยน) ถ้าเป็นของกินน่าจะเป็นอะไรที่อร่อยได้ด้วยตัวเอง ถ้าอยู่ในกระบวนการก็น่าจะเหลาใกล้เสร็จแล้ว ไฟของจินตนาการมีอยู่เต็มที่ แถมมีบริษัทดีๆรอเสริฟอยู่ รออีกนิดน่าจะอร่อยขึ้นมั้ยครับ? (เพื่อรอเสริฟแบบอร่อยๆ ให้ใครก็ได้ในอนาคต)
...
แอบเล่าว่า 7-8 ปีที่พี่อยู่อังกฤษ ทุกๆปีสนุกมาก แต่6เดือนสุดท้ายเป็นช่วงเวลาที่พี่ได้อะไรกับชีวิตมากที่สุด ได้มากมาจนถึงทุกวันนี้ ได้เพราะมีเวลามานั่งคิดและทำสิ่งที่ตัวเองเพิ่งรู้ว่าพร้อมแล้วที่จะค้นพบ เป็นเวลาที่น้อยกว่า 1%ของทั้งชีวิตที่ตอบอะไรหลายๆอย่างแบบที่ตอนเรียนตอบไม่ได้
…
พี่ว่าตอนนี้เซ่มีเกือบทุกอย่างแล้ว รอแค่ใช้ “จินตนาการ” ว่าชิวิตตัวเองจะออกมาหน้าตาเป็นอย่างไร ไม่ต้องรอให้ใครแนะนำครับ :)
พี่
No comments:
Post a Comment